We willen absoluut geen zeurders of roeptoeters zijn. Maar tegelijkertijd voelen we haarfijn aan dat moeders een diepe, instinctieve waarheid over hun kind in zich dragen. Waarom maken we ons dan toch zo klein? Waarom twijfelen we keer op keer aan onze intuïtie?
Wat voor mij het moeilijkst was, is de afwijzing vanuit de ‘succesvolle’ maatschappij—vaak oudere mannen die stevig in hun mannelijke kracht staan en veel bereikt hebben. Begrijp me niet verkeerd: zij doen het goed in de buitenwereld, hebben status, een carrière, erkenning. Maar wat ik nu zie, is dat zij zich niet kunnen richten op de binnenwereld. Op dat stille weten. Op intuïtie.
Ze hebben hun weg opgebouwd door hard te werken, volgens het beeld van de selfmade man. En precies daardoor zijn we gaan geloven dat wij het óók zo moeten doen om iets te bereiken in deze materialistische samenleving.
Maar… wat als het de bedoeling is dat vrouwen juist vertrouwen op intuïtie?
Dat wij bouwen vanuit liefde?
Dat dáár onze kracht ligt?
Waar leren wij als vrouw om onze intuïtie te vertrouwen? Vaak leren we het niet eens—of pas als we moeder worden, of veel later in ons leven. En het pijnlijkste? We doen het dan nog steeds met schaamte.
Zelf ben ik altijd spiritueel geweest. Ik heb veel bijzondere, soms lastige maar ook prachtige dingen meegemaakt. Maar echt vertrouwen op mijn intuïtie leerde ik pas toen mijn dochter Fayen werd geboren—met een nog zuiverdere gave dan ik. Door haar moest ik alle zeilen bijzetten. Door haar kreeg ik de moed om mijn spirituele gave naar buiten te brengen, verder te ontwikkelen en mijn pad te volgen.
Daar ligt mijn missie.
Ik wil vrouwen verbinden, vrouwen helpen groeien, vrouwen laten vertrouwen op hun intuïtie.
Niet alleen als moeder, maar als volledige vrouw.
Weer dat zuivere stukje voelen waarmee we allemaal zijn geboren—en waarop we écht mogen vertrouwen.
Oei, ik groei. Jij ook?
Liefs, Iris